اودگ‌دیو

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

اودَگ برپایه اسطوره‌های مزدیسنا نام دیوی است. در بندهش درباره او آمده‌است که:«اودگ‌دیو آن است که مردم [چون] بر مستراح نشینند، یا چون خورش‌خورند، به مینوئی بدیشان فغان‌زند که هرزه‌گوی و فریادزن!که هرزه‌گویان خورید و هرزه‌گویان رینید و هرزه‌گویان میزید که تا بدان بهشت نرسید.»[۱]

همچنین اودگ، ماده دیوی است که کماریگان را هستی داد و همو بود که جم را به لذت جویی واداشت و مردم را به ژاژخایی و سخن گفتن در جایی که نباید سخن گفت، وامی دارد.[۲]

 

واژه‌شناسی

این نام در پارسی میانه ūdag آمده‌است. نام این دیو در اوستای دردست دیده‌نمی‌شود.[۱]

 

پانویس‌ها

↑۱٫۰ ۱٫۱ مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۸۴، نشر آگه

↑ اساطیر ایران، جان راسل هینز، ترجمه: محمدحسین باجلان، چاپ دوم، ۱۳۸۵، انتشارات اساطیر، صفحه: 162

 

منابع

مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۸۴، نشر آگه. ISBN 964-329-009-3

جان راسل هینز، اساطیر ایران، چاپ دوم، ۱۳۸۵، انتشارات اساطیر. ISBN 964-331-24-X

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...