تغذیه دایناسورها و تبعات آن - گرسنه گوشت دایناسور

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

دانشمندان حدس مى زنند که پستانداران دوره مزوزوئیک کوچک باقى مانده بودند زیرا دایناسورها اعم از گیاهخوار و گوشتخوار با جثه بزرگ خود مانع از اشغال آشیان هاى موجود توسط پستانداران مى شدند. بدین ترتیب آنها پستانداران اولیه را از تکامل در اندازه هاى بزرگ بدنى بازداشتند اما فسیل تازه کشف شده Repenomamus giganticus بزرگترین پستاندار هم عصر دایناسورها به طور چشمگیرى از محدودیت هاى فوق فراتر رفته است. در واقع این پستاندار حتى از برخى دایناسورهاى کوچک (به ویژه دروموسوریدهایى نظیر دایناسورپردار Microraptor) بزرگتر بوده است.giganticus.R احتمالاً در یک جنگل انبوه، مرطوب و بسیار گرم که به احتمال قوى داراى یک دریاچه نیز بوده، مى زیست، آناتومى دست ها و پاهایش نشان مى دهد که براى زندگى بر روى درختان مناسب نبوده و در عوض به نظر مى رسد که بیشتر به زندگى بر روى زمین و در سایه سرخس هاى پوشیده از خزه دوره مزوزوئیک و درختان ژنکو عادت داشته است.

نخستین پستانداران تصویر موجوداتى به اندازه موش یا حشره خور را به خاطر مى آورند که زیر سلطه دایناسور ها دزدانه پنهان مى شدند و از ترس آنکه مارمولک هاى هولناک بند از بندشان بگسلند از رویارویى با آنها پرهیز مى کردند. اما گویا شکار گاهى وقت ها خود شکارچى مى شد. فسیل هایى که به تازگى پیدا شده اند، نوزاد دایناسورى را در درون شکم یک پستاندار نشان مى دهند و این نخستین مدرک قطعى از این نوع شکار است.یک تیم بین المللى براساس تحقیق بر روى گونه اى موسوم به Repenomamus robustus، پستاندارى تقریباً به اندازه اپوسوم ویرجینیا که نزدیک به ۱۳۰ میلیون سال پیش یا بیشتر در دوره مزوزوئیک مى زیست به این نتیجه رسیده است که در محل قفسه سینه robustus . R اسکلت بچه دایناسورى وجود داشت که دندان هاى مضرس، استخوان هاى ران و انگشتان پایش نشان مى داد که یک Psittacosaurus است. پسیتاکوسروس از خویشاوندان بدون شاخ تریسرا توپس است که جثه اش در دوران بلوغ به یک گاو ماده مى رسد. با آنکه استخوان هاى پستاندار در وضعیت آناتومیکى اش حفظ شده بود، استخوان هاى دایناسور عمدتاً تکه تکه، در هم و بر هم و در محل معده پستانداران زنده موجود بود.

جین منگ (Meng .J) دیرین شناس موزه تاریخ طبیعى نیویورک سیتى از طرز قرار گرفتن استخوان ها نتیجه مى گیرد که به احتمال زیاد دایناسور توسط پستاندار خورده شده بود. گزارش کامل این یافته ها قرار بود در شماره ۱۳ ژانویه نشریه «نیچر» چاپ شود.

فسیل هایى که محتویات معده شان حفظ شده باشد، بسیار کمیابند.پیش از این فسیل دایناسور هایى پیدا شده بود که آرواره پستانداران در درون روده هایشان موجود بود. منگ در این خصوص مى گوید که فسیل R. robustus یک مورد معکوس است.

همچنین به نظر مى رسد که سایر اعضاى جنس Repenomamus نیز قادر به شکار دایناسورها بودند. پژوهشگران در بین سایر گونه هاى حشره خور مانند به اندازه یک سگ که توسط کشاورزان بومى از خاک بیرون کشیده شده بودند در محل سازند زمین شناختى «یژیان» واقع در شمال غربى چین که فسیل دایناسورهاى پردار در آن فراوانند، فسیل giganticus . R را کشف کردند. این موجود که جثه اش به بزرگى یک گربه بزرگ است، بزرگ ترین گونه جنس خود بوده و وزنش به ۱۲ تا ۱۴ کیلوگرم و طول بدنش به بیش از یک متر مى رسد. طول جمجه اش ۱۶ سانتى متر یعنى ۵۰ درصد بزرگتر از جمجمه robustus . R ، دومین گونه بزرگ این جنس، است. منگ اظهار مى دارد که بزرگ بودن پیامدهاى بسیارى دارد. بدین خاطر آنها به غذاى بیشتر و قلمرو بزرگ ترى براى گشت زدن احتیاج داشتند و علاوه بر این قادر به خوردن شکارهاى بزرگ تر و مقاومت در برابر شکارشدن توسط دایناسورهاى گوشتخوار بودند. آنها احتمالاً عمر طولانى ترى داشتند و سریع تر هم حرکت مى کردند.این فسیل هاى جدید در ماسه سنگ هاى پوشیده از خاکستر آتشفشانى مدفون شده بودند. فسیل هایى که در لایه هاى بالاتر از محل استخوان هاى پستانداران کشف شدند کاملاً صاف و فشرده اند که حدس زده مى شود آنها در یک دریاچه افتاده اند و به تدریج از گل و لاى پوشانده شده و تحت فشار صاف و تخت شدند. در حالى که وضعیت سه بعدى مفاصل پستانداران جنس Repenamamus حفظ شده بود و از اینجا تصور مى شود آنها همگى به یک باره در اثر یک انفجار آتشفشانى در دم جان باختند. اعضاى تیم منگ، متشکل از همکارانى از آکادمى علوم چین در پکن، نمى توانند از احتمال این که خانواده Repenoma ممکن است گروهى از لاشه خوران باشند به کلى صرفنظر کنند و این در حالى است که منگ استدلال مى کند آرواره و دندان هاى بزرگ و تیز آنها که عمدتاً از شاخصه هاى شکارچیان است تا لاشه خواران، بیشتر براى گرفتن و از هم دریدن سایر حیوانات مناسب بود. منگ حفظ مفاصل برخى از استخوان هاى بزرگ دایناسور را دلیل بر بلعیده شدن آن در تکه هاى بزرگ مى داند. به علاوه طول جمجمه دایناسور تقریباً یک سوم طول جمجمه پستاندار است و منگ مى افزاید که طول جمجمه دایناسور نشان مى دهد که خوردن آن براى پستاندار چندان هم کار ساده اى نبوده است. همچنین گونه هاى لاشه خوار در بین پستانداران نسبتاً کمیابند و در بین تعداد زیاد پستانداران گوشتخوار تنها دوگونه از گفتارها عادت به لاشه خوارى دارند.زهى ژى لو (Luo .X-Z)، دیرین شناس موزه تاریخ طبیعى پتسبورگ این یافته ها را نخستین مدارک مى داند که نشان مى دهند پستانداران اولیه چیزى بیش از حشره خواران صرف بودند. اسپنسر لوکاس (Lucas .S) از موزه تاریخ طبیعى و علم آلبوکرک نیز با این گفته موافق است و اظهار مى دارد: «اغلب گمان مى شود که مزوزوئیک زیر سایه دایناسورها بوده است. اما این یافته نشان مى دهد که برخلاف تصور پستانداران چیکن برگر دایناسورها نبوده اند.»

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...