تجربه رونالد کروگر

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

مقدمه

رونالد کروگر (Ronald Kruger) در کتاب “خیری بالاتر” در مورد تجربۀ خود که در سن 15 سالگی در اثر تصادف رانندگی اتفاق افتاده بود اینگونه می نویسد: “…. ناگهان من خود را شناور در هوا و نزدیک سقف اتاق عمل و فوق العاده هوشیار یافتم، بیش از آن که در زندگی هوشیار بودم. من کاملاً از تردید و نگرانی ها و مزاحمت های حواس پنج گانه و محدودیت های فیزیکی رها شده بودم. در آن موقع این برای من کاملاً عادی می نمود. من دکتر کِتِر و دو پرستار که با تلاش زیاد بر روی یک بدن مجروح و خونین کار می کردند را از بالا می‌دیدم….نزدیک تر رفتم و متوجه شدم که بدنی که روی آن کار می‌کنند بدن من است....

 

تجربه رونالد کروگر

در آن موقع تازه متوجه شدم که مرده‌ام و واقعیت این است که از این مسئله خوشحال شدم. من فقط بعد از دقت کردن توانستم بدنم را بشناسم، زیرا بدنی مرده و بدون روح خصائص منحصر بفرد چندانی ندارد. در حقیقت بیشتر خصائصی که ما در چهره و بدن انسانها می بینیم اغراق ذهن ما است که عادت آن ایجاد جدائی و مرز کشیدن بین ما و جهان اطراف ماست. وقتی ما می‌میریم و متوجه ارتباط جهانی خود با تمام انسانها و نیروی حیات واحدی که درهمۀ ما جریان دارد می‌شویم، این خصائص منحصر به فرد کمرنگ تر شده و جای خود را به فرم کلی یک آدم می‌دهند. من از آنچه می‌دیدم خوشحال بودم و بدن روی تخت افتاده برای من هیچ اهمیتی نداشت. من میتوانستم همانطور که یک ابزار شکسته را دور می اندازم، آنرا فراموش کنم. در 15 سال زندگیم، من همیشه از نظر بدنی فعال و سالم بودم ولی تا کنون احساسی به این خوبی نداشتم. هیچ احساسی روی زمین، حتی با کمک مواد شیمیائی و مخدر، معادل با این احساس نیست. بهترین شکلی که می توانم آنرا توضیح دهم این است که احساس بهترین روز زندگیتان در مقابل آن مانند دردی غیر قابل تحمل است. احساسم آرامشی فوق العاده و عدم هر گونه ترس و نگرانی به طور مطلق بود، و یک پارچگی و خلوصی عمیق در ذره ذرۀ وجود من جریان داشت. گوئی هر چیز تاریک، نگران کننده، ترس آور، و مغشوش در آن تکه گوشتی که روی تخت بود جا مانده بود. از بین رفتن حواس پنج گانۀ ما در مردن رحمتی است، زیرا ما را با احساس و ضمیر حقیقیمان تنها میگذارد، بدون دخالت و اغتشاش منیت ما و میل آن برای بقا، و در هم ریختگی افکارمان. عجیب است که همان چیزهائی که زندگی در دنیا را ممکن می‌سازند، زندگی را درد آور می‌کنند. بودا راست می گفت که زندگی رنج کشیدن است. تا وقتی که ما در دنیا هستیم اسیر دردها و لذت ها و تحریکات درون خود هستیم. شاید طوری که من در این باره توضیح دادم آن را مانند احساس نبودن و عدم تدائی کند، در حالی که این احساس آرامش، امنیت، و درکی بسیار عمیق و جهانی است. دید منیت ما از دنیای پیرامون ما در حقیقت یک توهم جمعی و مشترک بین ما است. بدون خواسته و میل بودن، نبودن نیست، بلکه احساسی است که در آن به تمام خواسته‌های خود رسیده ایم. من در آن لحظه به خواهر و برادرانم و پدر و مادرم فکر کردم و می‌توانستم تمام دردها و مشکلات آنها را درک کنم و می‌فهمیدم که تمامی آن راه حلی ساده دارد، ولی همچنین می‌فهمیدم که آنها باید خود راه خود را پیدا کنند. اگر کسی خوشحالی را مانند یک هدیه و کورکورانه به شما بدهد، خالی و بی مفهوم خواهد بود.

در همان حال که من بالای بدنم معلق بودم، احساس کردم نیروئی خارق العاده از بالا من را به سوی خود می خواند. کافی بود که اراده کنم و خود را به دست این نیرو بسپارم و بگذارم مرا به سوی خود جذب کند. به محض این که توجهم را به این نیرو معطوف کردم، شروع به صعود نمودم و سقف اتاق از جلوی من ناپدید شد. صدائی کوتاهی شنیدم، مانند آزاد شدن هوا در یک خلاء، و آناً خودم را در بعدی دیگر یافتم. من این بعد را “بعد آسمانی” می‌نامم. در این بعد، وسعت بی انتهائی از نوری زیبا و با شکوه هر چیزی را احاطه و پر کرده بود. این نور به طور یکسان در همه جا بود و با آن میدان نیرو که مرا به این سوی کشید، یکی شده بود. در جلوی من گروهی از ارواح، حدوداً بین 50 تا 100، ایستاده بودند. هر کدام به نوعی هویت خود را داشتند، ولی درعین حال همه بخشی از یکدیگر بودند و مجموعاً وجودی واحد را تشکیل می دادند. من درک کردم که اینها همگی زندگی‌های قبلی من هستند. صورتهای آنها آدم گونه بود، ولی از شانه به پائین فرم آنها به تدریج محو میشد. هر دو جنس مرد و زن، و ملیتهای مختلف را می توانستم درآنها ببینم. هر روح یکبار زندگی کرده بود، ولی تجربه و معرفت حاصل از هر زندگی برای تمام گروه حیاتی و مهم بود و توسط همه جذب میشد و هیچ تمایزی در افکار و منش بین آنها وجود نداشت. هر روح تمام تجربه و دانش حاصل از زندگی خود را با همه به اشتراک می‌گذاشت که در کل جزو ضمیری واحد می‌شد. من آنها بودم و آنها من بودند. آنها با من بطور واحد مکالمه می‌کردند و نه مجزا، و آن هم از طریق فکر و نه کلام. مکالمۀ ما با فهمی کامل و بدون امکان اشتباه در درک و بیان و یا اختلاف سطح فهم صورت می‌گرفت. کلمات برای بیان حقیقت ابتدائی و غیر قابل اطمینان هستند. ما کلمات را برای این اختراع کرده‌ایم که که هر چیز را نام گذاری کنیم و تمایز و فاصله ها را شرح دهیم. به خاطر همین هم کلمات برای بیان حقیقت در بعدی بالاتر غیر قابل استفاده هستند. ما در روی زمین سعی می‌کنیم مفاهیمی مانند یگانگی و وحدت را با کلماتی که برای شرح تمایزها درست شده اند توضیح دهیم که امری غیر ممکن است. جدائی موقتی ما روی زمین از ارتباط با عشق منتهی و جهانی، علت تنهائی و ترسها و قضاوتهای ما در اینجاست. از آنجائی که ما تمام اعتماد خود را روی زمین به حواس فیزیکی و پدیده هائی که از طریق آنها حس میکنیم و هوش فکری خود و علمی که با آن ایجاد کرده‌ایم می دهیم، محکوم به این هستیم که واقعیت زندگی زمین را آنگونه که ساخته و پرداخته‌ایم تجربه کنیم. ولی آگاهی به این که در بعد بالاتر همه چیز بینهایت است و آگاهی به جایگاه خود در این عرصۀ بینهایت به آدمی احساس امنیتی غیر قابل خدشه و تردید می‌دهد. در این بعد، نیازی به استراحت و غذا و چیزهای دیگر نیست زیرا تمام نیازها با نیروی خارق العادۀ عشق تأمین می‌شود. این عشق چنان قدرتمند است که هر چیز دیگر در برابر آن بی اهمیت است. نیروی این عشق به مراتب بالاتر از تعریفات خود محورانۀ ما از احساسات است، بلکه خودِ نیروی حیات و تمامی آفرینش است. تنها هدف زندگی رشد روحی است، درک عشق بی نهایت و بی قید و شرط جهانی….و جواب به اسرار آمیزترین سؤال در جهان این است: “خدا عشق است، و عشق خداست”….

وی در ادامه اضافه می کند: “در آن جا زندگی من برای من باز بینی و مرور شد. در باز بینی زندگی، ما صحنه‌های مهم از زندگی خود را می‌بینیم و آنگونه که عملکرد ما دیگران را تحت تأثیر قرار داده است و درد و ناراحتی یا خوشحالی و مهری که در دیگران ایجاد کرده است را حقیقتاً حس می‌کنیم و خود مفعول اعمال خود می شویم. منظور از باز بینی زندگی تنبیه نیست، بلکه ایجاد بصیرت و دید در مورد نتایج تصمیمات و اعمال ماست تا بتوانیم نسبت به دیگران شفقت بیشتری حس کنیم….همچنین به من بعضی از اتفاقات ممکن در آینده نشان داده شدند. باید بگویم که تمامی اتفاقات آینده از قبل توسط خدا معین نشده‌اند و حقیقتاً آینده به تصمیم و عملکرد فردی و گروهی ما بستگی دارد. البته کلیت آینده تعیین و ثابت شده است که در هر صورت خوبی پیروز خواهد بود، ولی آنچه در این مسیر رخ می دهد به انتخاب فردی و جمعی ما وابسته است. با این حال، ما آگاهی بسیار کوچکی از قوانین علت و معلول در جهان داریم، در حالی که خدا که خود خالق این قوانین است بالاترین آگاهی را نسبت به آن دارد.”

رونالد کروگر در ادامه می افزاید که چگونه به او گفته شده که هر یک انسان نقش بسیار مهم و منحصر به فردی در شکل دادن آفرینش وبرنامه و هدف خدا برای انسانیت دارد. همچنین به او گفته شده که وی مأموریت بسیار مهمی به عهده دارد و برای انجام آن باید به زمین برگردد. او در ابتدا در پذیرش این مسئولیت سخت تردید نموده، ولی در نهایت قبول کرده که به بدن خود بازگردد. او می‌گوید که من بعد از برگشت به بدنم نمی‌توانم به یاد بیاورم که وظیفۀ من چیست و چه چیزی از من خواسته شده بود. این نکته را باید خاطر نشان کرد که چنین حالتی را در بسیاری از تجربه‌ها میتوان یافت که شخص تجربه کننده بعد از برگشت به بدن نمی تواند آنچه را که به او محول شده به یاد بیاورد. علت این امر زیاد روشن نیست، ولی به نظر مؤلف، ممکن است اینگونه باشد که ما خود با کوشش و انجام آنچه در عمق ضمیر خود درست می دانیم و پاک کردن قلب خود و توجه به جنبۀ عالی وجودمان، به تدریج در مسیر خواسته شده قرار خواهیم گرفت و در زمان مناسب اسباب و سر نخ های آنچه که می بایست انجام دهیم در زندگی ما پدیدار خواهند شد. شاید این برای تعالی ما و در راستای آزادی انتخاب و اراده ای باشد که خداوند در این جهان به ما عطا کرده تا به رشد عالی خود برسیم.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...