شهاب سنگ ها

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

شهاب سنگ یک سنگ آسمانی ست که به زمین افتاده است. در واقع همه اجرام در حال حرکت در فضا که به زمین می افتند، شهاب سنگ نامیده می شوند. دست کم هرسال 100 شهاب سنگ با زمین برخورد می کند. بیشتر این شهاب سنگ ها بسیار ریزند. آنها به قدری کوچکند که مقاومت هوا می تواند سرعتشان را آنقدر آهسته کند که براثر اصطکاک با جو نسوزند و به آرامی به زمین بیفتند.

سه نوع شهاب سنگ وجود دارد. سنگی، آهنی و سنگی-آهنی. شهاب سنگ های سنگی از مواد معدنی سیلیکون و اکسیژن غنی هستند. مقادیر کمتری از آهن، منیزیوم و عناصر دیگر هم در آنها وجود دارد. یک گروه از شهاب سنگ های سنگی تکه هایی از همان موادی که سیاره ها </سیارات/سیارات> را تشکیل داده اند را دارند. گروه دیگری از شهاب سنگ های سنگی زمانی بخشی از بدن والدشان بوده اند. به عنوان مثال بخشی از یک سیارک </سیارک-ها/سیارک-ها> بوده اند. سیارک به قدر کافی بزرگ هست که ذوب شود و یک هسته غنی از آهن و پوسته سنگی به وجود آورد.

شهاب سنگ های آهنی بیشتر از آهن و نیکل تشکیل شده اند.

شهاب سنگ های سنگی-آهنی به مقدارتقریباً مساوی سنگ بر پایه سیلیکون و فلز آهن-نیکل دارند. ترکیب مواد شهاب سنگ ها, کلیدهایی را درباره منشأ آنها به دست می دهد. آنها ممکن است با سیارک ها یک منشأ مشترک داشته باشند. بعضی از مواد شهاب سنگ ها شبیه به زمین  و ماه  یا برخی حدس می زنند که شبیه به مریخ  است و ترکیب بعضی ها هم کاملاً با ترکیبات اینها متفاوتند. بعضی ها هم ترکیبی مثل ستاره های دنباله دار دارند.

 

اندازه شهاب سنگ ها*

اندازه شهاب سنگ ها بسیار متفاوت است. بیشتر آنها نسبتاً کوچکند. بزرگ ترین شهاب سنگی که تا کنون پیدا شده وزنش حدود 100تن یا 60 تن متریک است. این شهاب سنگ آهنی در مزرعه ای درکشور آفریقایی نامیبیا افتاده است. با این که زمان زیادی از افتادن آن می گذرد هنوز چاله ای که تشکیل داده سر جای خودش است. اجسام خیلی بزرگ تری مثل سیارک ها و ستاره های دنباله دار هم می توانند به زمین برخورد کنند و به شهاب سنگ تبدیل شوند.

سنگ ها از یک سقوط آتشین از میان جو زمین جان سالم به در برده اند و مقدار زیادی از جرمشان را در این فرایند از دست داده اند. بیشتر شهاب سنگ های در حال حرکت در فضا پس از برخورد به جو زمین می سوزند و از آنها تنها ذراتی از گرد و غبار باقی می ماند. هر روز حدود 3000 تن گرد وغبار شهاب سنگی به زمین می افتد.

 

شهاب سنگ ها به خاطر این به سطح زمین می رسند که اندازه آنها برای سفر از میان جو مناسب است. اگر آنها خیلی کوچک بودند, در جو متلاشی و تکه تکه می شدند. اگر خیلی بزرگ بودند ممکن بود قبل از رسیدن به سطح زمین منفجر شوند. یک چنین شیئی در سال 1908 در حدود شش مایلی (ده کیلومتری) بالای رودخانه تونگوسکا در سیبری منفجر شد و در منطقه ای به وسعت 20 مایل (32 کیلومتر) رها شد و درختان را دود زده کرد و به طور سطحی سوزاند.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...