قتل نفس‏ زکیه‏‎

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

آخرین نشانه از نشانه‏هاى حتمى، قتل نفس‏زکیه است. نفس‏زکیه به معناى ‏انسان بى‏گناه است. در احادیث و آیات، از چهار نفر به عنوان نفس‏زکیه یاد شده است.‏‎‎

نفس ‏زکیه معاصر حضرت خضر علیه السلام،  او نوجوانى بود که با همسالان خود ‏مشغول بازى بود، حضرت خضر علیه السلام او را کشت. حضرت موسى به او گفت: ‏‏«اَقَتَلْتَ نَفْساً زَکِیَّةً بِغَیرِ نَفْسٍ»؛ آیا شخص بى‏گناهى را کشتى که کسى را نکشته ‏بود.(175)‏‎‎

نفس‏ زکیه معاصر امام صادق‏ علیه السلام که در مقابل منصور دوانیقى قیام کرد و با همه ‏طرفدارانش کشته شد. او محمد پسر عبداللَّه محض، نوه امام حسن مجتبى‏علیه السلام ‏بود و از مدعیان مهدویت به شمار مى‏رفت.(176) پیروان او حدیث معروف اِسْمُهُ اِسْمى را ‏براى انطباق با او تحریف کرده و جمله: اِسمُ اَبیهِ اِسمُ اَبى را بر آن افزودند. احمد حنبل ‏این حدیث را با سه طریق در مسند خود نقل کرده که هر سه با جمله: یُواطِى‏ءُ اِسْمُهُ ‏اِسْمى ختم شده. یعنى مهدى همنام من است.(177) طبرانى آن را با 14 طریق از ‏پیامبراکرم روایت کرده که به همان جمله ختم شده است.(178) ولى پیروان نفس‏زکیه ‏جمله اِسْمُ اَبیهِ اِسمُ اَبى را بر آن افزودند. یعنى نام پدرش نام پدر من است!!(179)‏‎‎

‏نفس‏زکیه موعود، دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور و 15 روز پیش از قیام جهانى، روز ‏‏25 ذیحجة الحرام در میان رکن و مقام به شهادت مى‏رسد.

نفس‏زکیه از کودکى زبانش مى‏گرفت(180) و لذا حدیثى جعل کرده به ابوهریره نسبت ‏دادند که: مهدى نامش محمدبن عبداللَّه است و در زبانش عیبى هست!!(181) بعد از ‏نفس‏زکیه منصور نیز از همین حیله استفاده کرد، پسرش را محمد نام نهاد و به مهدى ‏ملقب ساخت و چون نام منصور عبداللَّه بود، او نیز مشمول این حدیث مجعول شد و به ‏مهدى عباسى شناخته شد. و براى تثبیت آن، حدیث دیگرى جعل کرد و به پیامبر اکرم‏ ‏صلى الله علیه و آله و سلم نسبت داد که مهدى از فرزندان عمویم عباس مى‏باشد!! این ‏حدیث مجعول را فقط محمدبن ولید نقل کرده که کارش جعل حدیث بود.(182) پیروان ‏نفس‏زکیه، احادیث نفس‏زکیه موعود را نیز به او تفسیر کردند و به این وسیله او را در تاریخ ‏به عنوان نفس‏زکیه مشهور کردند.‏‎‎

نفس‏زکیه دیگرى در احادیث آمده که در آستانه ظهور در نجف اشرف به شهادت مى‏رسد. ‏امیرمؤمنان ‏علیه السلام در خطبه‏اى که به خطبه المخزون معروف شده، در میان ‏نشانه‏هاى ظهور مى‏فرماید: وَ قَتْلُ النَّفْسِ ‏الزَّکِیَّة بِظَهْرِ الکوفَة فی سَبعین؛ و کشته شدن ‏نفس‏زکیه (انسان بى‏گناهى) در پشت کوفه (نجف) با 70 تن.(183) شیخ مفید نیز به ‏هنگام شمارش نشانه‏هاى ظهور، از کشته شدن نفس‏زکیه با 70 تن از صالحان در پشت ‏کوفه سخن گفته است.(184)‏‎‎

اما هیچکدام از این سه مورد ربطى به نفس‏زکیه موعود ندارد.‏‎‎

نفس ‏زکیه از نشانه‏هاى حتمى:

آخرین نشانه از نشانه‏هاى حتمى در آستانه قیام ‏جهانى حضرت بقیةاللَّه - ارواحنافداه - قتل نفس‏زکیه است که در مسجد الحرام، در میان ‏رکن و مقام به هنگام قرائت پیام امام به شهادت مى‏رسد.‏‎‎

نفس‏زکیه معاصر حضرت خضر حدود 5000 سال پیش از تولد امام عصر کشته شده. ‏نفس‏زکیه معاصر امام صادق‏علیه السلام نیز حدود 110 سال قبل از تولد آن حضرت کشته ‏شده. نفس‏زکیه‏اى که در نجف اشرف کشته مى‏شود، در آستانه ظهور مى‏باشد. ولى ‏نفس‏زکیه موعود، دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور و 15 روز پیش از قیام جهانى، روز ‏‏25 ذیحجة الحرام در میان رکن و مقام به شهادت مى‏رسد. لذا امیر مؤمنان‏ علیه السلام در ‏خطبه المخزون هر دو را در کنار یکدیگر بیان مى‏کند: وَ قَتلُ النَّفس الزَّکیَّة بِظَهْرِ الکُوفَة فی ‏سَبعین، وَ الْمَذْبوحُ بَینَ الرُّکن وَالمَقام؛ از نشانه‏هاى ظهور کشته شدن نفس ‏زکیه‏اى ‏‏است در پشت کوفه با 70 تن، و آنکه کشته مى‏شود در میان رکن و مقام.(185)‏‎‎

قتل نفس‏زکیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص کلمه نمى‏باشند، ‏بلکه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مى‏باشند

شیخ مفید نیز به پیروى از کلام امیر مؤمنان‏ علیه السلام این دو نشانه را کنار هم یاد کرده ‏است.(186)‏‎‎

کشته شدن نفس ‏زکیه در میان رکن و مقام از نشانه‏هاى حتمى است. در این رابطه ‏چندین حدیث با سند صحیح در بخش آغازین این نوشتار ذکر نمودیم و اینک حدیث دیگرى ‏مى‏آوریم که آن را شیخ مفید از طریق فضل‏بن شاذان از امام باقر علیه السلام روایت کرده ‏که فرمود: وَ قَتلُ النَّفس الزَّکیة مِنَ المحْتوم؛ قتل نفس ‏زکیه از نشانه‏هاى حتمى ‏است.(187) این حدیث به همین تعبیر از امام صادق‏ علیه السلام نیز روایت شده ‏است.(188)‏‎‎

نفس‏زکیه نامش محمد است. امام صادق‏علیه السلام در ضمن یک حدیث طولانى ‏مى‏فرماید: وَ قَتْلُ غُلامٍ مِن آلِ‏ مُحمَّد صلى الله علیه و آله و سلم بَینَ الرُّکنِ وَ المَقام، ‏اِسْمُهُ مُحمدبن مُحمد، وَ لَقَبُهُ النَّفسُ ‏الزَّکیَّة؛ قتل جوانى از آل ‏محمد صلى الله علیه و آله ‏و سلم در میان رکن و مقام که نامش محمد فرزند محمد، و لقبش: نفس‏زکیه ‏مى‏باشد.(189)‏‎‎

این حدیث را فضل‏بن شاذان فقط با دو واسطه نقل کرده که هر دو در حد اعلاى وثاقت ‏مى‏باشند.(190)

در این حدیث که از نظر سندى در اوج صحت است، نام پدرش محمد ‏آمده، ولى در حدیث دیگرى از امام باقر علیه السلام حسن آمده است.(191)‏‎‎

نفس‏زکیه از تبار امام حسین‏علیه السلام است. امام باقرعلیه السلام در ضمن یک ‏حدیث طولانى مى‏فرماید: اگر هر چیزى بر شما مشتبه شود؛ هرگز پیمان پیامبر، پرچم ‏پیامبر، سلاح پیامبر، و نفس‏زکیه‏اى که از نسل امام حسین‏علیه السلام است، بر شما ‏مشتبه نمى‏شود.(192)‏‎‎

پس آنچه ابو الفرج نقل کرده که نفس‏زکیه از اولاد امام حسن مجتبى‏علیه السلام است، ‏از سوى پیروان نفس‏زکیه (محمدبن‏عبداللَّه‏بن‏حسن) جعل شده است.‏‎‎

حضرت مهدى دقیقاً 15 روز بعد از قتل نفس‏زکیه قیام جهانى خود را آغاز مى‏کند. امام ‏باقرعلیه السلام در این رابطه مى‏فرماید: لَیْسَ بَینَ قِیامِ القائِم وَ قَتلِ النَّفسِ ‏الزَّکیةِ أَکثَر ‏مِن خَمسةَ عَشْرَ لَیلَة؛ در بین قتل نفس‏زکیه و قیام قائم(193) جز 15 شب فاصله‏اى ‏نخواهد بود.(194)‏‎‎

نفس‏ زکیه بى‌گناه است. امیرمؤمنان‏علیه السلام در این رابطه مى‏فرماید: ریختن خون ‏حرام، در روز حرام، در شهر حرام، از تیره‏اى از قریش. سوگند به خدایى که دانه را ‏شکافت و انسان را آفرید، پس از آن بیش از 15 شب حکومت نخواهد داشت.(195) ‏منظور از خون حرام؛ انسان بى گناه، منظور از روز حرام؛ ماه ذیحجة الحرام و منظور از ‏شهر حرام؛ مکه معظمه مى‏باشد.‏‎‎

نفس زکیه انسانی بی‌گناه و پاک به نام محمد از تبار امام حسین علیه السلام است

قتل نفس‏زکیه خیلى ناجوانمردانه است. امیرمؤمنان‏علیه السلام در این رابطه مى‏فرماید: ‏به خدا سوگند گویى به نوجوانى از قریش مى‏نگرم که در خون خود دست و پا مى‏زند. ‏پس از این جنایت کسى در روى زمین عذر آنها را نپذیرد و دیگر براى آنها سیطره‏اى ‏نمى‏ماند.‏‎‎

نفس‏زکیه را به هنگام قرائت پیام حضرت مى‏کشند. امام باقرعلیه السلام مى‏فرماید: ‏قائم(196) به یکى از یارانش مى‏فرماید برو به سوى اهل مکه و بگو من فرستاده فلانى ‏هستم. او به شما مى‏گوید »ما اهل‏بیت رحمت و معدن رسالت و خلافتیم، ما ذریه پیامبر ‏و از تبار پیامبرانیم، ما مورد ستم واقع شدیم، ما پایمال و منکوب شدیم، از روزى که پیامبر ‏ما رحلت کرده تا به امروز حق ما گرفته شده، ما از شما یارى مى‏طلبیم. ما را یارى ‏کنید.« هنگامى که آن جوان این پیام را ابلاغ مى‏کند؛ به سویش تهاجم مى‏کنند و او را در ‏میان رکن و مقام سر مى‏برند. او نفس‏زکیه است.(197)‏‎‎

نفس‏زکیه دقیقاً روز 25 ذیحجه کشته مى‏شود و 15 روز بعد، روز دهم محرم (عاشورا) ‏قیام جهانى آغاز مى‏شود.‏‎‎

آخرین نشانه، قتل نفس‏زکیه است و بعد از آن، حضرت مهدى(198) صاحب سیره ‏شایسته، قیام مى‏کند.‏‎‎

حضرت مهدى(199) خروج نکند جز هنگامى که نفس‏زکیه کشته شود. چون او کشته ‏شود، ساکنان زمین و آسمان بر آنها خشمگین شوند.(200)‏‎‎

عبداللَّه‏بن بشّار سوگنامه مفصلى پیرامون شهداى راه فضیلت، از خاندان عصمت و ‏طهارت سروده، در مورد نفس‏زکیه مى‏گوید:‏‎‎

‏               و آخر عند البیت یقتل ضیعة‎‎‏               یقوم فیدعو للامام فینحر‎‎

یکى دیگر به تباهى در کنار کعبه کشته مى‏شود، او برمى‏خیزد و به سوى امام‏ علیه ‏السلام فرا مى‏خواند و در این راه کشته مى‏شود.‏‎‎

‏              وفی قتل نفس بعد ذلک زکیة‎‎‏              امارات حق عند من یتذکر‎‎

در قتل نفس‏زکیه نشانه‏هاى حقى هست براى کسى که متذکر شود.‏‎‎

آخرین سخن‎‎

در این نوشتار که به جهت محدود بودن صفحات، به اختصار و در مواردى به اشاره سخن ‏گفتیم؛ به این نتیجه رسیدیم که در میان بیش از 2000 علائم ‏ظهور فقط پنج نشانه ‏هست که به طور حتم و یقین از علائم حتمیه هستند. در مورد حتمى بودن آنها و ‏ویژگیهاى مهم هر یک از آنها احادیثى از پیشوایان معصوم، از منابع مورد اعتماد و استناد ‏نقل کردیم و آنها را از نظر سندى بررسى نمودیم و صحت آنها را در بالاترین سطح به ‏اثبات رساندیم. آن‏گاه دیگر احادیث را به عنوان شاهد و مؤیّد آوردیم و روشن شد که اینها ‏در آستانه ظهور تحقق پیدا مى‏کنند و از این جهت مهم هستند که روز ظهور را دقیقاً ‏مشخص مى‏کنند. مثلاً هنگامى که سفیانى بر سوریه، اردن و فلسطین سیطره یافت، ‏دقیقاً هشت ماه بعد حجت پروردگار ظهور مى‏کند. ولى دیگر نشانه‏ها (علائم غیرحتمى) ‏چنین کاربردى ندارند. لذا لزوم تفکیک علائم حتمى از غیرحتمى روشن مى‏شود، به ویژه ‏که برخى از مراجع تقلید فرا گرفتن این نشانه‏ها را شرعاً واجب شمرده‏اند.‏‎‎

همچنین روشن شد که از این نشانه‏ها، دو نشانه: خروج سفیانى و خروج یمانى همزمان ‏و دقیقاً هشت ماه قبل از ظهور رخ مى‏دهد.‏‎‎

نفس‏زکیه دقیقاً روز 25 ذیحجه؛ 62 روز بعد از ظهور کشته مى‏شود و 15 روز بعد، یعنی روز دهم محرم (عاشورا) ‏قیام جهانى آغاز مى‏شود.‏‎‎

بانگ آسمانى دقیقاً مقارن با ظهور، شب جمعه، شب بیست و سوم ماه رمضان تحقق ‏مى‏یابد. و خسف بیدا در حدود یکماه بعد از ظهور انجام مى‏پذیرد. قتل نفس‏زکیه دقیقاً ‏سه ماه و دو روز بعد از ظهور (25 ذیحجه) واقع مى‏شود.‏‎‎

قیام جهانى 15 روز بعد از آن و دقیقاً سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، روز شنبه دهم ‏محرم الحرام (روز عاشورا) آغاز مى‏شود.‏‎‎

در نتیجه قتل نفس‏زکیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص کلمه نمى‏باشند، ‏بلکه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مى‏باشند.‏‎‎

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النّصر،‎‎و اجعلنا من اعوانه و انصاره، آمین.‏‎‎

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...