مقابله با ترس در سنگ نوردی

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

مقابله با ترس

از نظر ذهنی،‌ ترس همواره وجود دارد. در سنگنوردی،‌ ترس های معقول،‌ سلامت شما را تضمین می کند و به شما امکان می دهد توانایی هایتان را بشناسید. مثلا ترس از افتادن موجب می شود که دنبال یک حمایت خوب باشید و طنابتان را در اولین میانی بیاندازید.

این ترس های نامعقول است که عملکرد شما را تضعیف می کند؛ ترس از افتادن روی مسیرهایی که به خوبی رول کوبی شده، ترس از آسیب های جسمی، ترس از شکست و خجالت زدگی مواردی هستند که شما برای تبدیل شدن به سنگنورد خوب، باید آنها را کنار بگذارید. هم چنین ترس هایی هست که به عنوان « ترس قبل از صعود» شناخته می شوند، مثل « قد من ممکن است برای صعود این مسیر خیلی بلند باشد» یا « خیلی کوتاه باشد » یا « شاید من خیلی ضعیف باشم» و...یا ترس های ناخوآگاهی که اگر به آن ها توجه نشود به حقیقت بدل می شوند. آیا برایتان پیش آمده است که پس از رد کردن قسمت دشوار مسیر بیافتید؟ یا از روی یک گیره مشتی،‌ حتی وقتی که احساس کرده اید همه چیز در کنترل شماست،‌لیز بخورید؟ این اتفاقات نشان دهنده ترس هایی درونی نادیده گرفته شده است،‌نه فقدان توانای تان.

با سری بالا،‌ با ترس هایتان روبرو شوید. با نوشتن ترس هایی شروع کنید که معمولا با آن ها مواجه می شوید. اگر بلا فاصله چیزی را بیاد نمی آورید به سنگنوردی بپردازید و قبل و بعد از صعود به افکارتان توجه کنید. هنگامی که ترس ها خودشان را آشکار کردند، با هرکدام با دلیل و منطق خاص خودش مقابله کنید. این کار اغلب ساده به نظر می رسد ولی این امکان وجود دارد که اگر هیچ مخالفت منطقی به نظرتان بدیهی نرسید،‌آن ترس معقول و موجه باشد.

مقابله با ترس یک فرآیند همیشگی است،‌ چرا که ترس های ما همیشه تغییر می کنند. تجربیات ناموفق گذشته را مرور و به یاد بیاورید که کدام ترس ها بیش ترین دردسر را برایتان ایجاد کرده است.

ترس از افتادن

در سنگنوردی ترس از افتادن،‌ اجتناب پذیر است. جالب است که،‌ این در واقع افتادن نیست که ما از آن می ترسیم،‌ بلکه عدم اطلاع از چگونگی آن است. به همین دلیل است که اولین پاندولی شما روی مسیر،‌ ترسناک ترین آن نیز هست و پاندولی های بعدی کم تر استرس زا هستند. احتمالا مبتدی ها به تجربه نیاز دارند تا بپذیرند که پاندولی می تواند ایمن باشد. بهترین راه مربی برای ایجاد اعتماد در کاراموز،‌انجام پاندولی عمدی است. یک مسیر با شیب تند پیدا کنید که دارای تجهیزات ایمنی عالی باشد، از یک طناب خوب استفاده کنید و چند بار پاندولی را تمرین کنید. از پاندولی 60 سانتی متر شروع کنید و به 6 متر برسید. یک سنگنورد با تجربه تر قبل از صعود یک مسیر on-sight و به هنگام گرم کردن می تواند با ترسش مقابله کند،‌به این طریق که بعضی پاندولی های گذشته را مرور کند و به خودش یادآوری کند که حتی اگر روی این مسیر پاندول شود، با دفعات قبل تفاوتی نخواهد داشت. (البته واضح است که برخی از پاندولی ها می تواند خطرناک و مرگ آور باشد و تنها یک احمق این احتمال را نادیده می گیرد).

ترس از درد

وقتی تصمیم دارید حدود توانایی خودتان را گسترش بدهید،‌ترس از درد و ناراحتی می تواند یک ضعف عمده باشد. این عامل موجب می شود که خیلی زودتر از این که بدن تان از نهایت توانایی اش استفاده کند،‌ تسلیم شود. کوفتگی و دردی که ممکن است پس از یک سنگنوردی مداوم روی مسیرهای قدرتی و دشوار احساس کنید، مثل کوفتگی است که پس از یک مایل دویدن با سرعت در بدنتان حس خواهید کرد. خوشبختانه این درد زودگذر و سعی در برطرف کردن آن،‌ اغلب موثر است. سعی کنید هر بار که مسیرهای سخت را صعود می کنید بیشتر ازخودتان کار بکشید تا آستانه درد و محدوده توانایی بدن تان افزایش یابد.

ترس از شکست

این ترس از زمان بچگی که هر عملی با عنوان پیروزی یا شکست، توسط خانواده،‌ معلمان یا دوستان ارزش گذاری می شود، در فرد ریشه می گیرد. همه ما در کودکی موقعیت هایی را تجربه کرده ایم که در آن ترس از شکست میخ کوبمان کرده است. خوشبختانه افرار بالغ،‌عموما به این شدت واکنش نمی دهند،‌با این حال تصور کردن تمام اتفاقات بدی که ممکن است تمام کارها را خراب کند،‌برای ما معمولی است. این افکار منفی در اکثر مواقع تبدیل به الهامات موثر درونی می شوند که تاثیر زیادی برجا می گذارد.

در سنگنوردی، ترس از شکست شما را عقب نگه می دارد. اگر صعود یک مسیر را با انگیزه ای کم تر از آنچه لازم است آغاز کنید، خودتان را در وضعیتی خواهید یافت که تنفس تان نامنظم و انگشتانتان در آستانه رها شدن از گیره هاست و روی گیره ها بیش از اندازه مکث می کنید. حتی ممکن است به خاطر از دست دادن قدرت تحلیل تان بیافتید.

سه راه برای کاهش این نوع ترس وجود دارد:

اول. تمرکز بر انچه که محتمل است، به جای تمرکز بر آنچه که ممکن است رخ دهد. مطمئنا این در طبیعت انسان که همیشه بدترین احتمال را تصور کند، اما ین حالت تقریبا هیچ وقت به وقوع نمی پیوندد با این افکار از طریق تمرکز بر احتمالاتی که امکان تحقق آن ها بیشتر است و واقع گیرایی بر اساس تجربیات گذشته،‌مقابله کنید.

راه دوم. تمرکز فرآیند، به جای توجه به نتیجه احتمالی است. به آن چه که برای بهبود عملکرد فعلی تان لازم است، فکر کنید (موقعیت درست پا،‌استراحت روی گیره، حرکت سریع به سمت نقطه استراحت بعدی و مانند آن.) انرژی محدود شما ارزشمندتر از آن است که صرف نگرانی درباره ارتفاع صعود یا نتیجه آن شود.

 

برای موفق شدن،‌ نباید از شکست ترسید. William Levinson

 

ترس از خجالت زدگی در برابر دیگران

اگر این ترس را ازخودتان دورنکنید، هرگز از سنگنوردی لذت نخواهید برد. به یاد داشته باشید که در سنگنوردی،‌ روزهای بد اجتناب ناپذیر است. به جای تلاش برای اجتناب کردن از‌آن، به سادگی وقوع آن را بپذیرید. بررسی کنید که چرا اتفاق می افتند و سپس فراموششان کنید. با این روش برای انجام حرکات ریسکی، ‌آزادی عمل خواهید داشت و مطمئنا این از آشفته شدن و انتقادات و تبدیل شدن به یک سنگنورد متوسط،‌ بهتر است.

فراموش نکنید که دوستانتان می دانند شما چه سنگنورد خوبی هستید و به خاطر یک عملکرد بد، نظرشان عوض نمی شود. اعتماد به نفستان را تقویت کنید و اجازه ندهید انتقادات دیگران،‌بر افکارتان تاثیر بگذارد. این رابپذیرید که شکست وجود ندارد و تنها تجربه مهم است. اگر در اولین حرکت یک مسیر افتاده اید، به آن معنی است که به حرکت توجه نکرده اید نه این که سنگنورد بدی هستید. بپذیرید که با مقابله با ترس هایتان و با دو برابر کردن آن ها،‌سرعت پیشرفت و دست یابی به حداکثر توانایی هایتان را دو برابر می‌کنید.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...