فسیل های آفریقایی و داستان منشاء انسان

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

بقایای دو فسیل کشف شده در آفریقای جنوبی ممکن است دیدگاه ما را درباره منشاء و تکامل بشری تغییر دهد.

لگن این فسیلها نشان می دهد که تکامل آن ارتباطی با تکامل مغز نداشته است

کارشناسان درباره این فسیلها که “استرالوپیتکوس سدیبا” (Australopithecus sediba) نامیده می شود به نتایج مهمی رسیده اند.

این دو فسیل سال گذشته در مالاپا که “گهواره تمدن بشری” نامیده می شود و محلی در شمال غربی ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی است، پیدا شدند.

بررسی ها نشان می دهد که آنها مادر و پسری بوده اند که در کنار هم مرده اند.

بقایای حیواناتی که در کنار آنها پیدا شده حاکی از آن است که همگی آنها در اثر حادثه ای در یک غار گرفتار و کشته شده اند.

استرالوپیتکوس که به زبان یونانی یعنی “میمون های جنوبی” یک گروه از اجداد انسانها هستند که نسل انسانها به آنها می رسد و حدود ۲ تا ۴ میلیون سال پیش می زیستند.

ویلیام هرکوت اسمیت، کارشناس موزه تاریخ طبیعی آمریکا در نیویورک می گوید استرالوپیتکوس ها موجوداتی بین میمون و انسان بودند.

وی می گوید: “آنها بیشتر اوقات مثل ما راه می رفتند، اما همیشه نه. قادر به بالارفتن از درخت بودند. مغز بسیار کوچکی داشتند. از مغز شامپانزه بزرگتر نبود. تا آنجا که ما می دانیم ابزار سنگی درست نمی کردند. صورت آنها بیشتر شبیه میمون بود تا انسان. اگر یکی از آنها را در مترو می دیدید فکر می کردید که یک میمون است.”

این تحقیقات که اخیرا در نشریه “ساینس” منتشر شده است، توجه همگان را دوباره به آفریقا بعنوان منشا احتمالی انسان معطوف می کند.

دکتر هرکوت اسمیت می گوید به نظر می رسد که یک نسل از استرالوپیتکوس به هوموساپینس، اجداد ما، می رسد.

اگر این نظریه درست باشد، دیدگاه های پیشین درباره تقدم تکامل مغز رد می شود. بعبارت دیگر مغز آنقدر ها هم که گمان می رفت زود تکامل نیافته است.

وی می گوید: “آنها پیشرفته تر از میمون ها هستند. برای نمونه لگن آنها شبیه انسان است واین نشان می دهد که طبیعت فشار زیادی بر روی آنها برای این گذاشته بود که همیشه راه بروند. بعبارت دیگر پیش از آنکه مغز آنها تکامل یابد، لگن آنها شبیه انسان های امروز شده و تکامل یافته است که این ناقض تئوری های پیشین است.”

کارشناسان می گویند آنها احتمالا ۷۰ تا ۸۰ درصد اوقات راه می رفتند و شبها و یا هنگامیکه نگران حمله جانوران دیگر بودند، به درخت ها پناه می بردند.

دلیل مراحل اولیه این تکامل روشن نیست، زیرا نخستین استرالوپیتکوس ها در فضای جنگلی زندگی می کردند. اما در مراحل بعدی بنظر می رسد که این تکامل همزمان با ورود آنها به مناطق و مزارع وسیع و فضای باز و آفتابی شده است که آنها را ملزم به راه رفتن همیشگی روی دو پا می کرد.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...