عالم ملکوت خود شامل سه مفهوم است

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

الف – خداوند: خالق و صاحب عالم وجود که بالاترین مقام را در وجود داشته و قادر مطلق بوده و هیچ چیز از آن فراتر نیست. در مورد تفکر در باره خداوند ذکر نکته‌ای ضرورت دارد. در مذاهب الهی تأکید شده تفکر در آیات الهی نوعی عبادت است. این خاصیت عجیب خداوند است. هرگز توصیه نشده است که در مورد خداوند فکر کنید. اما نکته در این است که تفکر در مورد خداوند بی‌فایده و وسوسه‌انگیز است. زیرا این امر مختص خاصه است و با تفکر چیزی به دست نمی‌آید. ممکن است انسان تصور کند که بالاتر از خدا چیست و این همان نکته ظریف است. به هرچیزی که فراتر از خداوند فکر کنید باز هم همان خداوند است. تفکر قادر نیست هیچگاه به بالاتر خداوند برسد. چون درون یک دور بسته بی‌فایده و دیوانه‌کننده می‌انجامد که بزرگان همگی ما را از آن برحذر داشته‌اند.

ب – عرش الهی: عَرش الهی محل حکومت خدای واحد در ادیان ابراهیمی است. این عرش در بالای آسمان هفتم قرار دارد و در یهودیت اربوث و در اسلام العرش نامیده میشود.

پ – حاملان عرش: این مفهوم از تعابیر فراوان و بسیار مختلفی برخوردار است که وابسته مستقیم به نوع دیدگاه‌ها می‌باشد. در آینده بیشتر به آن خواهم پرداخت.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...