محصول یک اتفاق خاص

نوشته شده توسط:کیوان فیض مرندی | ۰ دیدگاه

احتمالاً تمام خوانندگان اصطلاح پاشنه  آشیل را شنیده اند. پاشنه آشیل در علوم سیاسی و فرهنگ سیاسی به نقطه ضعف سیستم‌های سیاسی گفته می‌شود. این اصطلاح در اسطوره‌های یونانی بیانگر یک شخصیت قوی رویین‌تن به نام آشیل است.  

آشیل اسطوره‌ای است که در جنگ‌ها و اتفاقات دیگر هر ضربتی به بدن او زده می‌شود، بدنش آن را پس می‌زند، به یک عبارت رویین‌تن است. رویین‌تنی است که محصول یک اتفاق خاص است. آشیل در لحظه ای قدسی به دنیا می‌آید؛ یعنی در زمان قدسی. در آن زمان این اعتقاد وجود داشت که اگر کودکی در آن زمان قدسی متولد شد، باید آن را برداشت و در یک آب مقدس غسل تعمید داد.

در همه فرهنگ‌ها این رود مقدس هست: زمزم را ما داریم؛ هند «مادر گنگ» را دارد و مصری‌ها «نیل » را دارند. آب مقدس جزو مفاهیمی‌است که در اسطوره‌شناسی نوین به شدت بر آن تاکید می‌شود. این اعتقاد وجود دارد که اگر در لحظه  مقدس کودکی به دنیا بیاید و در آب مقدس تطهیر داده شود، رویین‌تن می‌شود.

خوب! شما فکر می‌کنید هنگامی‌که یک مسلمان غسل می‌کند و یا هنگامی‌که یک مسیحی در کلیسا غسل تعمید داده می‌شود، این واقعاً صورت آب است؟ یک مسلمان با این اعتقاد غسل می‌کند که بدن وی از دیدگاه شعور باطنی رویین‌تن شود.

چرا وقتی می‌روید زیارت، غسل می‌کنید؟ چون بدن تطهیر می‌شود و وارد یک مرحله نوین می‌شوید. این موقع در حقیقت نقطه شروع آن زمان قدسی است. در همه تمدن‌ها زمان قدسی داریم. اگر انسانی بتواند این زمان قدسی را کشف کند، مثلاً در روز پنج شنبه و جمعه دعا کنید یک طور دیگری با آن برخورد می‌شود تا در روزهای دیگر. دعا در بستر زمان به ویژه اگر زمان قدسی باشد متحقق می‌شود. درست مثل همین لیله‌القدری که ما داریم. دعا شما را به جایی می‌رساند که در حقیقت واسطه ها بین شخص نیازمند با آن بی نیاز حذف می‌شود و انسان در خود قدرتی را کشف می‌کند. این که شما در سوالتان فرمودید که انسان به یک تعبیر نوینی از خودش می‌رسد، دقیقاً همین است. انسان به یک تفسیر نوین از توانایی های خودش می‌رسد که محصول آن آرامش است و اظهار دعایی است که داشته و اتفاقاً همین دعا در آن لحظه خاص جوابی را می‌گیرد.

حالا چرا در اسلام لیله‌القدر را گذاشتند؟ لیله‌القدر همان زمان قدسی اسطوره‌ای است که اگر با دعا روحتان را و نه جسمتان را غسل بدهید، یک روح رویین‌تن پیدا می‌کنید که به تعبیر قرآن دیگر شیطان بر آن تسلطی ندارد؛ یعنی شیطان بر موجودات و افراد ضعیف‌النفس می‌تواند سلطه داشته باشد، ولی خداوند به شیطان می‌فرماید نسبت به بندگان من تو دیگر نمی‌توانی سلطه داشته باشی.

این رویین‌تنی آغاز یک زندگی جدید است. آغاز فضا و ترنمی‌است که در آن حس می‌کنید نسبت به پدیده‌های پیرامون خودتان که قبل از این گذار، در برابر آن ضعف می‌کردید، اکنون احساس قدرت می‌کنید. باز برای این که بحث برای خوانندگان سبک‌تر شود، مثالی عرض می‌کنم: شما می‌دانید برخی از افراد حامل اشیاء مقدس هستند. همین امروز هم داریم. گرچه در بعد علم نوین و فلسفه به آن خرافه می‌گویند، ولی واقعیت  قضیه این است که ما همین امروز افرادی را داریم که در شرق و غرب عالم معتقدند مثلاً اگر این تسبیح همراهش باشد در زندگی روزمره اش خوب می‌آورد.

اصطلاحاً این واژه را طلسم می‌گویند. یک سنگهای خاص، یک اشیاء خاص. یادگاری که مثلاً از مادربزرگش داشته و این مادربزرگ یک جوری به عالم ماوراء مرتبط بوده چون انسان صالح و نیکوکاری بوده است. چیزی که اصطلاحاً تحت عنوان «توتم» در ادیان ابتدایی داریم. عصای رئیس قبیله توتم اوست و این یعنی وجود یک نیروی ماورایی که این عصا نماینده‌اش است. این مسئله به انواع و اشکال مختلف در زندگی انسان معاصر وجود دارد، اینها اصلاً قدیمی‌نشده، اما مظاهرش فرق کرده و اصل مساله وجود دارد. این امر بیانگر نیاز شما به یک مفهومی‌است که ممثل آن قدرت ذاتی می‌باشد. شما به وسیله  این واسطه بین خودت و آن قدرت ذاتی رابطه ایجاد می‌کنی و خود را صاحب قدرت و نیرو حس می‌کنی. این زمان قدسی در تمدن اسلامی‌لیله‌القدر است.

* آیا در لیله‌القدر این انسان است که خود را به سوی دگرگونی می‌برد یا خداوند است که انسان را به سوی دگرگونی می‌کشاند؟

- در لیله‌القدر اتفاقی در دو وجه و دو سو می‌افتد. ابتدا وجه آسمانی است که عوامل مابعدالطبیعه اجابت دعا، کمک می‌کنند تا شما امورتان را اصلاح کنید و با ورود به یک مرحله جدید، قلمروهای جدیدی باز شود. در این مرحله حقیقتاً باب برکت الهی و نعمات الهی مفتوح می‌شود. وجه دوم این است که انسان در لحظات خاص دعا و شب های قدر حس می‌کند ماهیت و وجود دیگری دارد. به عبارت دیگر دو اتفاق همزمان حادث می‌شود: ۱- باز شدن ملکوت آسمان(به تعبیر عیسی مسیح(ع))؛ ۲- و دیگری اتفاق باطنی که در وجود شما اتفاق می‌افتد.

مثلاً وقتی شما در مکه لباس احرام می‌پوشید، حس می‌کنید وارد یک فضای جدیدی شده‌اید و آدم جدیدی هستید. این افراد هنگامی‌که دارند طواف را انجام می‌دهند، با این که می‌دانند شخصی که دارد کنارشان می‌رود، تنه می‌زند، یعنی دارد نوعی مزاحمت را در رفتار از خودش بروز می‌دهد، اما در آن لحظه خاص با لباس احرام در این مکان و آن زمان، در فضایی قرار می‌گیرد که اگر در یک موقعیت طبیعی قرار داشت، نسبت به رفتار او عکس العمل منفی و قهر آمیز نشان می‌داد. اما، اینجا نمی‌تواند چنین عکس‌العملی از خود نشان دهد، چرا؟ چون سبب حرمت فعل عبادی‌اش می‌شود. اینجا در آن لحظه خاص و مکان خاص، تمرین می‌کند تا نسبت به دیگری نفرت نداشته باشد. چرا این حالت را در خیابانهای تهران نداریم؟ چرا در زمان‌هایی غیر زمان لیله‌القدر چنین حالتی نداریم. زیرا در لیله القدر، زمان و مکان مرا وارد موقعیت  جدیدی می‌کند، که در این فضای جدید متحول می‌شوم. اجابت دعا تحولی است که در من اتفاق می‌افتد. حال بیاییم سراغ بحثی که شما شروع کردید. واقعیت این است که بله، در این لحظات خاص وقتی دعا به اجابت می‌رسد من نمی‌دانم در ملکوت چه اتفاقی می‌افتد، نقل است که در ملکوت می‌گویند که مثلاً به این یک توجه ویژه داشته باشید. اما من این را نمی‌بینم، ولی تحول درون خودم را می‌بینم. یعنی می‌بینم من به یک آرامش رسیده‌ام و حالا دیگر قدرت دارم. قبل از این که وارد مسجد، کلیسا یا استوپ‌های هندی و دیگر معابد شوم و قبل از این که وارد این جهان بشوم، اگر این مشکل را داشته باشم واقعاً مرا دچار سرگیجه، سردرد و استیصال و ناامیدی می‌کند. اما وقتی وارد یک فضا می‌شوم با این باور که دعای در این فضا، در این لحظه  خاص و فضای خاص می‌تواند مرا در غلبه بر آن مشکل کمک بکند، در حقیقت به یک انسان جدیدی تبدیل شده‌ام، من می‌خواهم یک کلمه را عرض کنم و آن این که مکان‌های خاص، انسان را در بستر یک تحول ماهوی و ذاتی قرار می‌دهد. این تحول سبب می‌شود که انسان به یک تعریف نوین از خود و به یک شناخت نوینی از مجموعه قابلیت‌ها، استعدادها و توانایی‌هایش برسد که او را در رسیدن به یک مرحله جدید در حیاتش کمک می‌کند. شاه کلید این تحول یا تولد دوباره، دعاست، طلب است.

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...